Rzeźby przedstawiają dwóch braci: Floriana i Piotra Ratajczaków gwarno nazywanych "Wuja Piotr i krzesny Florian", dudziarza i skrzypka, którzy wnieśli poważny wkład do kultury ludowej Bukówca Górnego. Od 1907 roku obaj bracia tworzyli wiejską kapelę: Florian – dudy i bandonia, Piotr – skrzypce i trąbka. Odtąd przez prawie siedemdziesiąt lat, z przerwami wojennymi, bracia występowali razem w całej okolicy. W 1983 roku w Bukówcu Górnym rozegrany został I Konkurs Dudziarzy i solistów Kapel Dudziarskich im. Piotra i Floriana Ratajczaków. Rzeźby są dziełem ludowego rzeźbiarza Jerzego Sowijaka z Bukówca Górnego z 1995 i 1996 roku.

Florian Ratajczak urodził się 4 maja 1890 roku w Charbielinie. Uczęszczął do szkoły w Dłużynie. Muzyczny samouk. Początkowo grał na klarnecei, a od 1907 roku na dudach. Następnie pracował w kopalni węgla w Westfalii, był na I Wojnie Światowej i uczestniczył w Powstaniu Wielkopolskim w okolicach Brenna i Wijewa. W okresie międzywojennym, razem w bratem Piotrem, grającym na skrzypcach, stworzył dobraną kapelę grywającą na zabawach i weselach. Po ślubie z Marianną Burą, zamieszkał u żony w Bukówcu Górnym przy ulicy Powstańców Wielkopolskich 170. Po II Wojnie Światowej, którą spędził pracującu Niemca, zaczął grać jako dudziarz w Zespole Folklorystycznym, założonym we Włoszakowiacach przez tamtejszego fryzjera Stefana Skorupińskiego. Towarzyszył mu brat Piotr, skrzypek. Floriann Ratajczak , w latach 70, najstarszy dudziarz Wielkopolski, wystąpił po raz ostatni z obydwoma bukówieckimi zespołami 29 stycznia 1977 roku na uroczystości otwarcia Wiejskiego Domu Kultury w Bukówcu Górnym. Zmarł 15 marca 1977 roku. Pochowany został na cmentarzu w Bukówcu Górnym.

Piotr Ratajszczek urodził się 7 września 1892 roku w Charbielinie. Jako młodzieniec, na 2-3 lata przed I Wojną Światową pracował w Westfalii i Hanoverze. Wcielony do armii pruskiej, walczył w 1917 roku w okolicy Mitawy pod Rygą. Zwolniony z wojska z powodu odmrożenia stopy, wrócił do domu. W 1918 roku ożenił się ze Stanisławą Jędrzejczak ze Szczepankowa Nowego. Trudno mu było utrzmać sześcioosobową rodzinę (wraz z teściową), dlatego w okresie międzywojennym wykorzystywał swe umiejętności muzyczne. Razem z bratem Florianem, a w zależności od potrzeby także z innymi wiejskimi muzykami z dłużyńskiej parafii, grywał na wiejskich weselach, zabawach i majówkach, a społecznie w orkiestrze dętej na czele pochodów Trzeciomajowych i procesji Bożego Ciała w Dłużynie. W czasie II Wojny Światowej rodzina została rozdzielona. 6 grudnia 1939 roku hitlerowcy aresztowali syna Mieczysława - gimnazjalistę i 12 grudnia w bydlęcych wagonach został wywieziony do Generalnej Guberni. W 1943 został wysiedlony do Niemiec Piotr z żoną i 12 - letnią córka Janiną. Natomiast najstarsza córka Cecylia pracowała u niemieckich osiedleńców w Szczepankowie Nowym jako służąca. W lutym 1945 roku cała rodzina ponownie się zjednoczyła. Piotr, mieszkający dalej w Szczepankowie Nowym, został w 1945 "zwerbowany" przez Stefana Skorupińskiego do przygrywania razem z bratem Florianem na wielu występach i konkurasach folklorystycznych. Po śmierci żony Stanisławy (24.12.1968 r.) Piotr w 1969 sprzedał gospodarstwo w Szczepankowie Nowym i przeniósł się do zamężnej córki Janiny Pohl, mieszkającej w Śmiglu. Zmarł 3 kwietnia 1984 roku. Pochowany został obok żony na cmentarzu w Śmiglu.

Źródło: "Przemęcki Park Krajobrazowy" Poznań 2010r., K. Kasprzak, B. Kucharski, str. 168
Źródło: Malepszak S., "Bukówiec Górny 800 lat dziejów", Bukówiec Górny 2007 rok, str. 427- 428
Autor zdjęcia: www.wikipedia.pl , GOSiR