Rezydencja wzniesiona około połowy XVIII wieku przez Stanisława Krzyckiego jest jednym z nielicznych, zachowanych do naszych czasów, przykładów barokowego alkierzowego dworu. Charakterystyczna, parterowa, zakomponowana horyzontalnie bryła budynku złożona jest z trzech integralnie powiązanych ze sobą części: głównego korpusu założonego na prostokątnym rzucie i zwieńczonego wysokim łamanym dachem oraz przylegających do niego po bokach alkierzy wysuniętych znacznie przed lico elewacji północnej, cofniętych w stosunku do elewacji południowej, nakrytych oddzielnymi, łamanymi, czterospadowymi dachami pokrytymi gontem (podobnie jak dach głównego korpusu dworu). W środkowej części obu dłuższych, kalenicowych elewacji dworu, północnej i południowej, umieszczono wejście, a w jego osi wystawkę w dachu ujęta, uproszczonymi dziś, wolutowymi spływami. W szczycie jednego z nich znajdował się niegdyś barokowy kartusz z herbami Kotwicz Krzyckich i Pomian Nieżychowskich, przeniesiony w końcu XIX wieku do Krzycka Małego i wmurowany w ścianę tamtejszego dworu. Obiekt znajduje się w rejestrze zabytków. Obecnie budynek wraz z parkiem stanowią własność prywatną.
Źródło: www.regionwielkopolska.pl
Autor zdjęć: www.polskaniezwykla.pl
Autor zdjęć: www.fotopolska.eu
 
|
