Późnogotycki kościół wzniesiony w 1470 roku. To najstarsza świątynia w gminie Włoszakowice. Początkowo był pod wezwaniem Matki Boskiej, w XVIII w. przemianowane na wezwanie Narodzenia NMP. Na początku XVII w. był zapewne restaurowany, a następnie konsekrowany w 1620 lub 1626 roku. W roku 1966 przeprowadzono prace remontowo-konserwatorskie. Elewację zachodnią wieńczy wysoki trójkątny szczyt z ostrołukowymi blendami w układzie schodkowym, rozdzielonymi wysokimi sterczynami. We wnętrzu zachowane wyposażenie z XVII - XVIII w., m. in. późnobarokowy ołtarz główny z XVIII wieku. Kościół jest budowlą późnogotycką, orientowaną. Nawa główna posiada plan zbliżony do kwadratu, z nieco węższym, zamkniętym trójbocznie prezbiterium od wschodu. Bryła kościoła jest jednokondygnacyjna, z niższym prezbiterium. Korpus nawy jest wzmocniony uskokowymi szkarpami na narożach, a prezbiterium w trójbocznym zamknięciu. Korpus i prezbiterium nakrywają dachy dwuspadowe, nad trójbocznym zamknięciem chóru trójpołaciowy. Prostopadłościenna kruchta przylegająca od południa do korpusu nawowego, wysokością sięgająca gzymsu wieńczącego nawy, posiada szczyt ze spływami i jest nakryta dachem dwuspadowym. Zakrystię po północnej stronie prezbiterium nakrywa dach pulpitowy. Kościół został wzniesiony z cegły w konstrukcji murowanej. Wnętrze nakrywa pozorne sklepienie kolebkowe, a zakrystię - strop. Fasada zachodnia jest jednokondygnacyjna, z ukośnymi, jednouskokowymi szkarpami na narożach i wysokim trójkątnym szczytem artykułowanym ostrołukowymi blendami w układzie schodowym i rozdzielającymi je prostopadłościennymi, ustawionymi narożnikowo sterczynami. Na osi nawy wejście do kościoła o zamkniętym odcinkowo wykroju, a nad nimi oculus. Pozostałe elewacje kościoła są ceglane z tynkowanymi: gzymsem wieńczącym, glifami i obramieniami okien. Kruchta po stronie pd. jest otynkowana, w jej szczycie znajduje się konchowa zamknięta wnęka, a w niej rzeźba św. Anny Samotrzeć z 1. poł. XVI wieku. We wnętrzu nawę od prezbiterium oddziela ostry łuk tęczowy. Wyposażenie pochodzi z XVII i XVIII wieku. Zachowała się również późnogotycka rzeźba przedstawiająca św. Małgorzatę, najprawdopodobniej z przełomu XV i XVI wieku. Ołtarz główny barokowy, dwukondygnacyjny, datowany na XVIII w., z obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem w dolnej kondygnacji nastawy, flankowanym rzeźbami św. Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty, oraz obrazem św. Józefa z Dzieciątkiem, ujętym figurami św. Jana Kantego i Jana Nepomucena w drugiej kondygnacji oraz promienistą glorią w zwieńczeniu.