Z terenem Gminy Włoszakowice związane są postacie, które zapisały się na kartach naszej historii. Są to osoby związane z kulturą, nauką a także królowie i książęta. Każda z wymienionych poniżej osób rozsławiła w mniejszym lub większym stopniu naszą gminę.
***
Przybysław Gryżyński
Urodził się ok. 1365 r., a od 1378 roku mieszkał w Brennie. Dziedzic klucza włoszakowickiego. Ok. 1400 roku buduje kościół w Bukówcu Wielkim, a w 1409 wzmacnia ekonomicznie kościól we Włoszakowicach. W latach 1400-1418 toczy z sąsiadami spór o granice wsi. W 1415 roku nabył w niejasnych okolicznościach MAchcin. Niepodobało się to sąsiadom, którzy zebrawszy rycerzy oraz pomocników napadli na Machcin i tam w bitwie poranili ludzi Przybysława (prawdopodobnie manów bukówieckich). W 1428 roku przeniusł się z Brenna do zbudowanego we Włoszakowicach zamku. Ostatnim jego dziełem było założenie w 1430 r. Miastka. Zmarł bezpotomnie w kwietniu 1434 r. prawdopodobnie we Włoszakowicach zostawiając ogromny majątek.
***
Ks. abp Andrzej Krzycki h. Kotwicz
Urodził się 7 lipca 1482 r. w Krzycku Małym jako syn Mikołaja Krzyckiego i jego drugiej żony Anny Tomickiej h. Łodzia. Kształcił się w Krakowie, Bolonii, gdzie uzyskał doktorat obojga praw oraz w Paryżu. Po powrocie do kraju obrał stan duchowny i już w 1504 r. został kanonikiem poznańskiem i kanclerzem katedralnym. W 1512 r. został sekretarzem królowej Barbary Zapolyi na dworze krakowskim, co bardzo przyspieszyło jego karierę. Działał na trzech polach:
- jako duchowny: w 1522 r. administrator diecezji płockiej, gdzie w 1532 r. rozpoczął budowe renesansowej katedry, w Pułtusku, wystawił mur wokół miasta i rozbudował zamek biskupi. 29 października 1535 roku z inspiracji Bony i Zygmunta I został arcybiskupem gnieźnieńskim (prymasem). Ingres odbył sie 21 kwietnia 1536 r. Zmarł 10 maja 1537 roku w Krakowie. Pochowany został w katedrze gnieźnieńskiej
- jako polityk: po śmierci królowej Barbary Zapolyi obją funkcję sekretarza Zygmunta I. W latach 1526 - 1530 zaangażował sie w walki o następstwo tronu po Jagiellonach na Węgrzech, a w 1530 r. na zjeździe w Poznaniu bronił Jana Zapolyi do tronu. Starał sie ozawarcie stałego pokoju z Turcją. W latach 1529 - 1530 brał udział w przygotowaniach i samej elekcji oraz koronacji młodego Zygmunta Augusta.
- jako poeta: pisał łacińskie epigramaty, pierwsze polskie erotyki, pieśni i parodie. Pisła ostre satyry i paszkwile. Zadebiutował poematem uświetniającym zaślubiny Zygmunta I z Barbara Zapolyą w 1512 r. Wielka sławę przyniósł mu poemat napisany na cześć Bony w 1518 r. Ułożył łaciński napis umieszczony na sławnym wawelskim dzwonie "Zygmunt" odlany w 1520 r.
***
Andrzej Opaliński
Urodził się 25 listopada 1540 roku jako syn Macieja Opalińskiego i Jadwigi Lubrańskiej. Zwolennik króla Henryka Walezego, po jego ucieczce do Francji, poparł zbrojnie cesarza Maksymiliana Habsburga i ogłosił go królem Polski. Bardzo dobrze dbał o stan swoich licznych majątków. Wyludnione wsie klucz włoszakowickiego, w tym Bukówiec Górny, napełnił nowymi osadnikami sprowadzonymi ok. 1580 roku z okolic Mużakowa na Łużycach. Zakładał też nowe wsie, jak np. Zaborówiec, Potrzebowo, Śmieszkowo. Około 1560 roku opracował i wcielił w życie "Zbiór praw i obowiązków" regulujących stosunki i zależności między dziedzicami, a poddanymi, a także nakazał prowadzić w każdej swojej wsi "Księgi Gromadzkie", w których zapisywano wyroki sądu, zapisy majątkowe i spadki, spory graniczne i tym podobne sprawy. dzięki temu mieszkańcy klucza włoszakowickiego mieli znacznie wyższe poczucie swej godności aniżeli chłopi w innych wsiach szlacheckich. Ostatnia zachowana księga gromadzka Grotnik spłonęła w Poznaniu w lutym 1945 roku. Po śmierci Stefana Batorego w 1586 roku, Andrzej Opaliński opowiedział się za królewiczem szwedzkim Zygmuntem, którego powitał w Malborku. Był jego wiernym sprzymierzeńcem i obrońcą. Zmarł 3 marca 1593 roku na zamku poznańskim. Pochowany został w Radlinie koło Jarocina.
***
Krzysztof Opaliński h. Łodzia
Urodził się w Sierakowie jako syn wojewody poznańskiego Piotra Opalińskiego i Zofii Kostrzanki. W listopadzie 1645 roku jako poseł królewski wyjechał do Paryża, gdzie zawarł per procuram małżeństwo pomiędzy Władysławem IV, a Ludwiką Marią. W lipcu 1655 roku w Ujściu poddał Wielkopolskę Szwedom, a trzy tygodnie później witał króla szwedzkiego Karola Gustawa w Rogoźnie. Po tym akcie zdrady Krzyszof Opaliński wyjechał do Włoszakowic, gdzie w tamtejszym zamku opuszczony przez wszystkich zmarł w nocy z 6 na 7 grudnia 1655 roku.
***
Karol Kurpiński
Był synem kościelnego organisty i kapelmistrza na dworze Sułkowskich (został ochrzczony 6 marca 1785 roku we Włoszakowicach - dokładnej daty urodzin nie znamy). U ojca pobierał pierwsze lekcje gry na skrzypcach i organach. W 1810 roku przeniósł się do Warszawy i dzięki rekomendacji Józefa Elsnera objął stanowisko drugiego dyrygenta orkiestry Teatru Narodowego. W tym samym roku debiutował w Warszawie jako kompozytor, gdy wykonano jego kantatę ku czci Napoleona. Wzrastająca sława Kurpińskiego sprawiła, ze w 1819 roku na jego cześć wybito złoty medal, a car Aleksander I mianował go swym nadwornym kapelmistrzem. Obok oper pisał Kurpiński także balety (np. Wesele w Ojcowie z 1821 roku, uznane za pierwszy polski balet narodowy), utwory orkiestrowe, wśród których czołowe miejsce zajmuje świetny Koncert klarnetowy. Od 1824 roku pozostał jedynym dyrygentem a zarazem dyrektorem Teatru Narodowego. Świetnie sobie radził na tym stanowisku — wystawiał nie tylko dzieła kompozytorów rodzimych, ale też słynne opery Gioacchino Rossiniego, Karola Marii Webera i wielu innych. Ponadto dyrygował prawie wszystkimi ważnymi wydarzeniami muzycznymi w stolicy, w tym prawykonaniem Koncertu fortepianowego f-moll Fryderyka Chopina (1830). Podczas powstania listopadowego Kurpiński pisał opery o tematyce patriotycznej i pieśni, a wśród nich Warszawiankę, traktowaną wówczas jak hymn narodowy. Po upadku powstania utrzymał stanowisko dyrektora opery, a w 1833 roku dyrygował inauguracyjnym przedstawieniem w nowej siedzibie — Teatrze Wielkim. W 1835 roku założył przy nim Szkołę Śpiewu, której celem było zastąpienie zlikwidowanego konserwatorium. Zmarł 18 września 1857 roku w Warszawie i pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim.
