Na wzniesieniu o wysokości 93 m n.p.m., z którego rozciąga się piękny widok na rezerwat przyrody Jezioro Trzebidzkie znajduje się Sanktuarium o którym pierwsze wzmianki pochodzą z XII wieku. Obecny budynek jest szóstym kościołem w tym miejscu. W 1854 r. zakończono budowę nowego, murowanego kościoła, a w 1882 r. powiększono go poprzez dobudowanie absydy po stronie wschodniej. 5 lipca 1887 r. od uderzenia pioruna świątynia spłonęła. Dawny drewniany sufit spłonął doszczętnie, zniszczeniu uległa również centralna i górna część wieży. Ocalała natomiast słynąca łaskami płaskorzeźba będąca obiektem kultu religijnego. 15 sierpnia 1889 r. poświęcono odbudowaną po pożarze świątynię. W ramach odbudowy zachowano dotychczasowe mury zewnętrzne, natomiast zmieniono kształt górnej części wieży o wysokości 32 m. a w miejsce drewnianego sufitu wykonano sklepienie wsparte na filarach. Stacje Drogi Krzyżowej pochodzące z 1907 roku ufundowali parafianie pracujący w Westfalii.

Ks. Felicjan Rybicki w Kronice Parafialnej napisał, że wzniesiono kościół w stylu romańskim i często powtarza się tę opinię. Stwierdzenie nie jest dokładne. Określenie "styl romański" przynależy epoce budowli romańskich, a kościoły wykonane później, zwłaszcza w XIX i XX wieku, które posiadają cechy charakterystyczne dla tamtego dawnego okresu, otrzymują miano stylu neoromańskiego. We współczesnej świątyni charbielińskiej niewiele można znaleźć elementów zaczerpniętych z epoki budowli romańskich. Posiada ona cechy architektoniczne przynależne kościołom z różnych okresów. Jest to budowla elektyczna, tzn. bez oryginalnego stylu.

Ołtarz główny we współczesnej formie składa się z części pozbieranych z przeszłości z różnych kościołów. Są to stare rzeźby z XVII i XVIII wieku i tworzą w sumie barokową kompozycję (już około 1850 roku ks. Jaksiewicz poszukiwał ołtarza dla kościoła, a wielkiego spustoszenia dokonał pożar w 1887 roku). Najstarsze jest tabernakulum, pochodzi bowiem z połowy XVII wieku. Rozpięty nad nim rzeźbiony baldachim, oraz postacie aniołów są późniejsze, zostały wykonane w latach około 1725 - 1750.

Polichromowa, wykonana w stylu wczesnobarkowym płaskorzeźba Wniebowzięcia NMP jest umieszczona w nadstawie głównego ołtarza. Powstała około 1667 roku, gdy na miejscu spalonego kościoła zbudowano nowy. Wykonawca dzieła do dziś jest nieznany.

Powyżej płaskorzeźby Wniebowzięcia NMP widnieje obraz przedstawiający biskupa na tle romańskiego kościoła oraz człowieka wychodzącego z grobu. Jest to obraz św. Stanisława ze Szczepanowa, a scena nawiązuje do legendy, według której za sprawą świętego wstał wskrzeszony człowiek.

Obok łaskami słynącej płaskorzeźby NMP są umieszczone postacie dwóch świętych niewiast żyjących w III i IV wieku, które poniosły śmierć męczeńską: Apolonii i Doroty. Rzeźby pochodzą z pierwszej połowy XVIII wieku. Św. Apolonia trzyma w lewej ręce palmę (znak męczeństwa), w prawej obcęgi z wyrwanym zębem, ponieważ w czasie tortur m.in. wyrwano  jej zęby. Jest czczona jako orędowniczka w czasie bólu zębów. Św. Dorota trzyma w prawej ręce kosz pełen owoców. Pod jej wpływem nawrócił się adwokat imieniem Teofil, który w trzymanych przez Dorotę owocach rozpoznał znak życia wiecznego. Jest czczona jako patronka sadowników, ogrodników i kwiaciarzy.

Umieszczone w dolnej części ołtarza rzeźby świętych biskupów Stanisława i Mikołaja pochodzą z pierwszej połowy XVIII wieku.

Przy południowej ścianie stoi ołtarz Św. Rodziny. Ołtarz wraz z obrazem Św. Rodziny pochodzą z XVIII wieku. Umieszczony powyżej obraz św. Andrzeja Boboli został wykonany w 1937 roku przez Tomasza Królikiewicza z Poznania. Przy przeciwnej, północnej ścianie znajduje się ołtarz św. Franciszka. umieszczony w nim obraz "Stygmatyzacji św. Franciszka" przedstawia scenę otrzymania stygmatów przez świętego. Znajdujący sie powyżej obraz św. Teresy wykonał w 1937 roku Franciszek Królikiewicz.

Ambona oraz drewniany chór pochodzą z 1889 roku. Organy jako instrument ośmiogłosowy zostały zbudowane w 1889 roku przez organomistrza J. Gryszkiewicza z Poznania. Na chórze w ścianę wmurowano bryłę metalu. Jest to pozostałość dzwonu, który stopił się w czasie pożaru kościoła w 1887 roku.

Źródło: www.polskaniezwykla.pl, www.fotopolska.eu, "Przemęcki Park Krajobrazowy" Poznań 2010r., K. Kasprzak, B. Kucharski, str. 179, Miesięcznik "Nasze Jutro" nr 56, styczeń 1995 rok, str. 18

zdj. archiwum GOSiR 17.05.2020 r