Autorem rzeźby jest Jerzy Sowijak z Bukówca Górnego, dzieło powstało w 2007 roku. W czasach słowiańskich na terenie Grotnik i okolic znajdowały się złoża rudy żelaza. W tych czasach kowale przetwarzali żelazo na zbroje oraz broń (noże, ostrza włóczni, topory), dlatego rzeźba posiada żelazne elementy zbroi. Rzeźba Kowala nawiązuje także do czasów gdzie w sąsiedniej wiosce Dłużynie znajdowała się fabryka maszyn rolniczych. W tym okresie w Grotnikach było dużo kowali którzy pracowali w fabryce Józefa Nitschego. 

Kowale zajmowali się wyrobem przedmiotów użytkowych z metalu, głównie z żelaza. Z racji powszechnego stosowania w przeszłości koni do transportu i jazdy wierzchem podstawowym ich zajęciem było wykuwanie podków i gwoździ do ich przybijania. Zajmowali się również podkuwaniem koni oraz pielęgnacją końskich kopyt. Zawód był bardzo rozpowszechniony w przeszłości: do lat międzywojennych w większości krajów Europy prawie w każdej wsi znajdowała się kuźnia i pracował kowal. Poza tym kowale wykonywali wiele innych przedmiotów, jak kraty do okien, okucia drzwiowe, zawiasy, okucia skrzyń, okucia do wozów, ruszty, rożny, uchwyty do łuczyw, kute obręcze do beczek, gwoździe budowlane, narzędzia (w tym sierpy, kosy, lemiesze do pługów, zęby do bron). Początkowo kowale zajmowali się też wykonywaniem elementów zbroi i broni białej, jednak już w średniowieczu wytworzył się produkujący te wyroby osobny cech płatnerzy. W tym samym czasie wytwarzanie garnków, kotłów, rondli itp. przejęli od kowali kotlarze. Z czasem z grupy kowali wydzielili się również nożownicy, iglarze czy ślusarze. Wraz z postępującą industrializacją procesów wytwarzania przedmiotów kowale coraz bardziej tracili na znaczeniu i z czasem zawód prawie kompletnie przestał być praktykowany.
Jan Długosz w swojej kronice jako zamiłowanego kowala opisał Kazimierza II, księcia mazowieckiego, który „do rzemiosła kowalskiego taką miał z przyrodzenia chęć i skłonność, iż często niem się zabawiając, strzały, siekiery, miecze i inne narzędzia ręką własną wyrabiał.“

Źródło: www.wikipedia.org, 19.08.2020

zdj. archiwum GOSiR 24.11.2020